Frederik Lucien De Laere

Hugo Claus. Ooit stapte ik met knikkende knieën op de grootmeester af, en vroeg – zoals beginnende dichters wel eens menen te doen – of hij enkele gedichten van mij wou lezen en er zijn oordeel over vellen. Ik kreeg als antwoord dat hij mij niet meteen kon helpen, want dat hij niet het minste talent had in die richting, d.i. het becommentariëren of bekritiseren van andermans werk. Hij had wel één tip: “Lees eens Francis Ponge, die meester van de stille dingen, en je zult zien met welke ellipsen hij werkt”. Ook stond in zijn briefje dat hij mijn verzen met genoegen gelezen had, en hij raadde mij aan om dapper door te doen. Een cruciale bemoediging, zo is gebleken

Jeroen Bosch, tuin der lusten (fragment rechterpaneel) De Britse professor Kevin Warwick wil over zes jaar een chip in zijn hersenen inplanten om permanent in verbinding te staan met internet. In zijn arm zit nu al een chip, die signalen van zijn zenuwstelsel kan doorsturen naar een computer. Bedoeling is dat op termijn ook de computer signalen naar hem kan sturen. Om in de toekomst niet gedegradeerd te worden tot huisdier van de intelligente machine, moeten we zelf meegaan in de cyberrevolutie, met geest èn lichaam, meent Warwick. Voor mensen met een handicap ligt ook een scala van hulpmiddelen binnen het bereik. Zo zouden blinden door een soort radarsysteem (als bij vleermuizen) kunnen geholpen worden. Het denken zal, eenmaal het menselijk brein met de computer is verbonden, in veel meer dimensies kunnen verlopen. Luidt dit ook nieuwe dimensies voor de poëzie in? Hoe zullen dichters hiermee omgaan? Zullen zij het voorbeeld van Warw